Velikan bh. glumišta Josip Pejaković pored svojih drugih djela napisao je i prijedlog himne Bosne i Hercegovine koji je često tokom pojavljivanja u medijima.

Kompozicija “Intermezzo” banjalučkog kompozitora Dušana Šestića izabrana je u julu 1999. godine odlukom tadašnjeg visokog predstavnika Carlosa Westendorpa kao službena himna Bosne i Hercegovine, a Pejaković je za spomenutu muziku napisao tekst.
Prijedlog teksta himne je glasio:

“Krajina i Una Posavina sva,

Podrinje i Semberija pjevaju

Vlašić, Romanija, Igman, Kozara

Velež, lvan, Zelengora, pjevaju

Njeno more i jezera, pjevaju.

Drina, Sava i Neretva, pjevaju!

To je naša zemlja, davno poznata

Nek svi u njoj sretno žive – pjevajmo

Bosno i Hercegovino, pjevajmo”.

Bez obzira i na Pejakovićev prijedlog, svi dosadašnji pokušaji da himna dobije tekst su propali. On je ranije otkrio da je 2001. godine članovima predsjedništva Bosne i Hercegovine poslao spomenuti tekst, međutim, on nikad nije prihvaćen.

U junu 2008. godine bio je otvoren posljednji konkurs za tekst, a pobjednički rad napisali su kompozitor himne Dušan Šestić i Benjamin Isović. Međutim, tekst nije dobio političku podršku.

Pejaković je kroz decenije ostao prepoznatljiv kao patriota čija je monodrama “On meni nema Bosne” upravo jedan od sinonima za njegov rad, a istovremeno riječi “Ne damo Bosne” s protesta za mir 1992. godine ostale su urezane u historiju.

Pejaković je napisao brojne knjige, a između ostalog i jednu naziva “Dejtonski (ne)sporazum” u kojem kaže da je to “najodvratniji dokument u historiji dogovaranja”.

“Dejtonski nesporazum je najveća mega granata bačena na zajedništvo”, napisao je.

Podsjetimo, vijest o njegovoj smrti prvobitno je podijelio njegov sin Dejan Pejaković, a na društvenim mrežama opraštaju se brojni kulturni radnici poput Nihada Kreševljakovića, Dine Mustafića, Lane Zablocki i drugih.

Josip Pejaković rođen je u Travniku 1948. gdje je pohađao osnovno i srednje obrazovanje. U Sarajevu je završio Dramski studio u klasi Kaće Dorić i Josipa Lešića. Diplomirao je ulogom Tuzenbaha u predstavi “Tri sestre” Čehova i ulogom Filtosa u “Koncertu u jajetu Arabala” u režiji Kaće Dorić.

Ostvario je preko 50 premijernih uloga u Narodnom pozorištu Sarajevo, filmovima Ljudski faktor, Kuća pored puta, desetak monodrama. Značajne uloge u predstavama: “Kome zvono zvoni”, “Kuća oplakana”, “Višnjik”, “Braća Karamazovi”, “Tri sestre”, “Woyczek”, “Sprovod u Terezienburgu”, “Veliki vezir”, “Hasanaginica”, “Princip Gavrilo”, “Omer–paša Latas”, “Julije Cezar”, “Fistikovi šejtanluci”, “Kralj Lear”, “Legenda o Ali-paši”, “Dugo putovanje u noć”, “Hamlet u selu Mrduša Donja ili Hamlet zna što narod ne zna”, “Divlje meso”…

Dobitnik je i brojnih nagrada počev od Šestoaprilske nagrada Grada Sarajeva 1974., potom nagrade ZAVNOBIH-a za životno djelo 1991., kao i nagrade Udruženja dramskih umjetnika BiH.

Napisao je i nekoliko monodrama i filmskih scenarija od kojih su najznačajniji: “Oj živote”, “On meni nema Bosne”, “Ljudski faktor”, “Kuća pored puta”.

Operisan preko sedamnaest puta od 2017. do 2019. godine zbog velikih kardiovaskularnih problema i komplikacija sa bolničkim bakterijama, što je dovelo do amputacije lijeve noge.

Velikan bh. glumišta Josip Pejaković pored svojih drugih djela napisao je i prijedlog himne Bosne i Hercegovine koji je često tokom pojavljivanja u medijima.

Kompozicija “Intermezzo” banjalučkog kompozitora Dušana Šestića izabrana je u julu 1999. godine odlukom tadašnjeg visokog predstavnika Carlosa Westendorpa kao službena himna Bosne i Hercegovine, a Pejaković je za spomenutu muziku napisao tekst.
Prijedlog teksta himne je glasio:

“Krajina i Una Posavina sva,

Podrinje i Semberija pjevaju

Vlašić, Romanija, Igman, Kozara

Velež, lvan, Zelengora, pjevaju

Njeno more i jezera, pjevaju.

Drina, Sava i Neretva, pjevaju!

To je naša zemlja, davno poznata

Nek svi u njoj sretno žive – pjevajmo

Bosno i Hercegovino, pjevajmo”.

Bez obzira i na Pejakovićev prijedlog, svi dosadašnji pokušaji da himna dobije tekst su propali. On je ranije otkrio da je 2001. godine članovima predsjedništva Bosne i Hercegovine poslao spomenuti tekst, međutim, on nikad nije prihvaćen.

U junu 2008. godine bio je otvoren posljednji konkurs za tekst, a pobjednički rad napisali su kompozitor himne Dušan Šestić i Benjamin Isović. Međutim, tekst nije dobio političku podršku.

Pejaković je kroz decenije ostao prepoznatljiv kao patriota čija je monodrama “On meni nema Bosne” upravo jedan od sinonima za njegov rad, a istovremeno riječi “Ne damo Bosne” s protesta za mir 1992. godine ostale su urezane u historiju.

Pejaković je napisao brojne knjige, a između ostalog i jednu naziva “Dejtonski (ne)sporazum” u kojem kaže da je to “najodvratniji dokument u historiji dogovaranja”.

“Dejtonski nesporazum je najveća mega granata bačena na zajedništvo”, napisao je.

Podsjetimo, vijest o njegovoj smrti prvobitno je podijelio njegov sin Dejan Pejaković, a na društvenim mrežama opraštaju se brojni kulturni radnici poput Nihada Kreševljakovića, Dine Mustafića, Lane Zablocki i drugih.

Josip Pejaković rođen je u Travniku 1948. gdje je pohađao osnovno i srednje obrazovanje. U Sarajevu je završio Dramski studio u klasi Kaće Dorić i Josipa Lešića. Diplomirao je ulogom Tuzenbaha u predstavi “Tri sestre” Čehova i ulogom Filtosa u “Koncertu u jajetu Arabala” u režiji Kaće Dorić.

Ostvario je preko 50 premijernih uloga u Narodnom pozorištu Sarajevo, filmovima Ljudski faktor, Kuća pored puta, desetak monodrama. Značajne uloge u predstavama: “Kome zvono zvoni”, “Kuća oplakana”, “Višnjik”, “Braća Karamazovi”, “Tri sestre”, “Woyczek”, “Sprovod u Terezienburgu”, “Veliki vezir”, “Hasanaginica”, “Princip Gavrilo”, “Omer–paša Latas”, “Julije Cezar”, “Fistikovi šejtanluci”, “Kralj Lear”, “Legenda o Ali-paši”, “Dugo putovanje u noć”, “Hamlet u selu Mrduša Donja ili Hamlet zna što narod ne zna”, “Divlje meso”…

Dobitnik je i brojnih nagrada počev od Šestoaprilske nagrada Grada Sarajeva 1974., potom nagrade ZAVNOBIH-a za životno djelo 1991., kao i nagrade Udruženja dramskih umjetnika BiH.

Napisao je i nekoliko monodrama i filmskih scenarija od kojih su najznačajniji: “Oj živote”, “On meni nema Bosne”, “Ljudski faktor”, “Kuća pored puta”.

Operisan preko sedamnaest puta od 2017. do 2019. godine zbog velikih kardiovaskularnih problema i komplikacija sa bolničkim bakterijama, što je dovelo do amputacije lijeve noge.